Grillig
Een verlangen om lief te hebben en tegelijkertijd diepe angst om weer verlaten te worden. In deze liefdesbange dans bevond ik mij meermaals in het verleden. Ik schreef er dit stukje over:
Wie is er nou grillig, jij of ik?
Wie vertrekt, naar een andere plek in ons samenzijn.
Begin jij, beweeg ik of doen we het samen.
En kan ik daar oké mee zijn.
Blijkbaar niet.
Ik voel de beweging, in de onderstroom, weg van mij, van ons.
En alle triggers gaan aan.
Het harde werken staat op in mij.
Als een primaire reactie op het willen krijgen van nabijheid.
Regie om maar niet te voelen,
die afstand, dat dreigende verlies.
Maar wie verlaat wie?
Deze neiging tot nabijheid, de ander weer nabij halen.
Ik verlaat mij, mijn eigen plek.
Wat de ander ook doet, voelt of laat zien of me alleen maar laat voelen.
Het is van de ander.
En het is oké.
De spiegel daarin voor mij, de trigger,
die is van mij.
Het gedrag en ook al vind ik het niet fijn, voelt het onveilig, niet geliefd, onbegrepen of niet gezien.
Het er laten zijn is nog moeilijker.
Pijnlijker.
Alsof ik de controle los moet laten, er geen zeggenschap over heb, geen regie.
En dan gaat mijn pijn, mijn wond, nog meer zeuren.
Hier is zij.
De angst, mijn angst.
Angst dat het er niet meer is, de verbinding, de commitment.
Ik verlaten word, opnieuw.
Het gevoel, het willen verbinden en zijn met mij.
Kan het gaan veranderen of ineens stoppen.
Deze onzekerheid, deze grilligheid, onverwachte beweging neemt bezit van mij.
Al is het alleen nog maar in de onderstroom
Het is voelbaar.
Of lijkt dat maar zo.
Is vooral mijn angst wakker geworden.
Door een gedachte, een opmerking, woord of gebaar.
Mag er beweging zijn.
Mag de ander in zijn trigger stappen, willen resetten, dansen tussen ik en wij.
Afstand en nabijheid.
En ook al is het er.
‘Vertrekt’ de ander daadwerkelijk even en gaat hij op een andere plek staan.
End of the day gaat het over mij in dit leven.
Over mijn proces.
Mijn leermomenten.
Mijn groei.
En dit uitzitten, er niet in gaan werken, iets willen veranderen, verhelderen of controleren.
Dat is wat ik mag gaan doen.
Dit is het ‘werk’ dat ik voor mij mag gaan doen.
Mijn kern coping wordt zichtbaar.
Maar ik ben er.
Ik zie jou.
En al het harde werken dat je doet.
Vooral nu in de liefde.
Weet dat ik er ben en we hierin samen staan
Jij en ik, kleine ik.
Ik blijf naast je staan.
Ik besteed je niet uit en neem je bij me.
Kom maar bij mij.
Wij blijven staan, op onze plek.
Daar waar we veiligheid creëren, stevig geankerd gaan staan.
Om vanuit het midden de bewegingen te aanschouwen in en om ons heen.
Grilligheid brengt een cadeau.
Om opnieuw te voelen waarin de grilligheid opstaat in onszelf.
De beweging weg van het midden.
En we onszelf verlaten.
Om opnieuw de weg weer terug te vinden.